Nog net voor het jachtseizoen begon, ben ik op reeënjacht gegaan. Ik heb enkele dieren kunnen schieten en toen ik wegging leefden ze gelukkig nog allemaal. Alles verliep heel rustig tot het hondenuitlaatuurtje begon. De meeste baasjes hielden hun dierbare huisdieren mooi in toom. Eéntje echter spoorde zijn lievelingsbeestje aan om de ree dat nog op de weide liep op te jagen… En dát kan ik nu echt niet begrijpen!
Deze voormiddag dwarrelden de eerste sneeuwvlokken van 2020 naar beneden. De tuin was bedekt met een laagje poedersuiker. De webcams van Ternell en Botrange wedijverden om het hoogste aantal centimeter, Botrange haalde het met 9 cm. Snel pakte ik alle benodigde fotomateriaal in, zorgde voor de nodige laagjes om mezelf warm te houden en 40 minuten later stond ik in het sneeuwlandschap van Baraque Michel. Een kille wind gierde over de vlakte, mist, sneeuw en hagel belemmerden het zicht. Af en toe flitste een kleine lichtstraal door het donkere wolkendek, nooit lang genoeg oplichtend om een heldere foto te maken. Maar zo zijn de Hoge Venen, altijd verrassend anders.
Driemaal ben ik deze maand op stap geweest in de Hoge Venen. Telkens hopend dat álle apps het volledig mis zouden hebben en er tóch een béétje sneeuw zou liggen. En telkens moest ik vaststellen dat die appjes vrij betrouwbaar zijn. Géén sneeuw, bij de tweede poging wel een beetje rijp en daar moest ik het dan mee doen. Aan de Baraque Michel, op 674 m hoog was het -2°, terwijl in ons dorp op 236 m en in bebouwde kom de thermometer -5° aanduidde. En toch is er nog hoop, volgende week wordt het terug kouder… met sneeuw?
Die naam had ik wel al gehoord, maar nooit lang bij stilgestaan, alhoewel… daar was toch die waterval. Maar Néglessepeau?? Dat vond ik nergens op een kaart. Op een kille winterse morgen reden we er naartoe. Mijn kompaan wist de waterval zeker liggen, een beetje voorbij Remouchamps. En die grotten van Remouchamps die ken ik, als pruts van 9 jaar had ik er de stalagmieten en stalactieten bewonderd. In Sedoz maakten mijn hersenen opeens een klik – ik denk dat iedereen het kon horen – Ninglinspo was het! Het dialect van mijn reisgenoot had mij op een verkeerd been gezet. De Ninglinspo is een bijriviertje van de Amblève en stort zich een 10-tal meter naar beneden. Deze prachtige waterval heeft de klinkende naam Le cascade de la chaudière. Een uniek stukje natuur in de provincie Luik.
La cascade de la chaudière
Ninglinspo
De winter is nog niet voorbij! De laatste week doet de zon er alles aan om haar schade in te halen, je zou denken dat de zomer niet ver weg is. ´s Nachts blijft het fris en iedere nacht komt er wel een pelleke ijs bij. Gisteren kapte de wederhelft een gat in de vijver om de vissen wat frisse lucht te geven. Deze morgen dekte een dekseltje het gat toe, 2 centimeter had het gevroren. Ook vogels vinden het koud, bij een zachte landing glijden ze nog een stukje verder, net als volleerde piloten taxiën ze naar hun rustplaats. Ze maken van hun veren een bolletje en trekken hun kopje in, zoeken dekking in het riet van de Casino Weiher. Vóór de zon naar andere horizonten vertrekt laat ze ons genieten van haar laatste stralen.
Je zou het soms niet weten maar er bestaat ook zoiets als de Blauwe Ardennen.
Het gaat hier om een toeristische regio, gelegen in het oosten van de provincie Luik en verdeeld over 29 gemeenten die behoren tot het arrondissement Verviers.
Met blauw wordt gerefereerd naar de kleur en de verschillende vormen van water. Sneeuw en ijs die in de winter de Hoge Venen bedekken. De mist die aan de flanken van het plateau van Herve kleeft en het borrelende water van Spa. Vanuit de Hoge Venen voeden kleine en grotere beken verschillende rivieren zoals de Weser, de Warche of de Amblève. En de Gileppe ontspringt hier. In Eynatten bevinden zich de bronnen van de Geul, een kronkelend watertje dat 58 km verder in de Maas vloeit.
Het is bovendien het gebied van de grote stuwmeren zoals de Gileppe, het meer van Bütgenbach, Roberville en de Wesertalsperre die op het grondgebied van Eupen ligt.
Een uniek wandelgebied en voer voor alle hobby en andere fotografen!
De Wesertalsperre op een warme herfstmorgen
Eindelijk, eindelijk had het nog eens gesneeuwd. Niet overal. Hier thuis waren het enkele vlokjes die zich snel verstopten voor de zon. Er viel weinig of niets te rapen.
Dan maar naar de Hoge Venen, samen met JD een oude rot in het vak. En koud dat het was! -8°? Het voelde aan als Siberië, dat hadden we de laatste winters niet gehad! Het ven had een witte mantel om zijn schouders geslaan, de luidsprekers gedempt en een frisse bries opgezet. En hoe die sneeuw de bomen omarmde. Alleen geliefden kunnen dat.
Plat op mijn buik lag ik, in de koude sneeuw om dat sprietje met ijskristallen te fotograferen. Mijn natte sneeuwhand sputterde tijdens het scherpstellen van mijn makro-objektief.
Op weg naar de auto snakte ik naar een warme kop thermoskoffie. Go, dat zou smaken! Amper vijf stappen nog. JD had de koffer al open. Plof, daar lag ik, op mijn rug. Gelukkig had mij fotorugzak het aantal builen en blauwe plekken beperkt, fotomateriaal intakt!
