De komende tijd is de tuin en mijn directe omgeving hét doel van mijn fototochten. De beperking die covid-19 ons oplegt, doet mij met andere ogen rondkijken. Iedere dag merk ik dat de lente in het land is en de tuin echt tot leven komt. ’s Morgens in het nog frisse groen, dauwdruppels op bloemen, dauwdruppels die dauwdruppels weerspiegelen…
Het is een plezier om kleine eendjes in actie te zien. Net uit het ei en voorzien van de nodige pluimen lijken het echte waterratten. Ik bedoel maar, schrik voor water hebben ze niet. Ze draaien rondjes, doen aan pootje rek en strek, duiken weg – ik heb daar veel zwemlessen over gedaan om dát te kunnen – en plots zijn ze er weer. Onbezorgd, onbekommerd, heerlijk.
Tjonge, landen is geen lachertje.
Eerst de pootjes mooi naar voor, niet te sterk spannen. Teentjes iets losser.
Een lichte aanraking met het wateroppervlak,
nog ietsje harder en…
Touch down. Nee zeg, weeral volledig nat.
Gelukkig loopt het water van mij af zoals bij een eend.
VAN KLEIN EN GROOT 