Tagarchief: kleine parelmoervlinder
Kleine parelmoervlinder
De kleine parelmoervlinder (Issoria lathonia) is vrij zeldzaam in België. Op de zinksites in het oosten van het land, komt deze vlinder nog voor ook al was hij dit jaar weinig aanwezig. Zijn naam heeft hij te danken aan de parelmoervlekken op de onderzijde van de vleugels. Het zinkviooltje is de voedselplant voor de rupsen. Van april tot oktober, uitzonderlijk tot november, vliegen drie generaties vlinders. Het is een schuwe en zeer snelle vlinder en ’s morgens bij dauw het makkelijkst te fotograferen. In Wallonië is hij beschermd.
(Vrij vertaald uit ‘Faune et Flore des sites calaminaires de l’Est de la Belgique’ van Luc Patureau)
Parelmoer, zilver en rode lijsten
Gemerkt? Sommige vlinders zijn dit jaar nogal schaars. Je moet al goed uit je ogen kijken om bepaalde soorten te vinden. Dit jaar is het mij nog niet gelukt om de kleine parelmoervlinder (Issoria lathonia) te fotograferen. In België is het beestje zeldzaam geworden. Op de zinksites in Oost-België tref je ze nog aan. Zo gaat het ook met de zilveren maan (Boloria selene, vroeger Clossiana selene genoemd) ook deze tref je op zinksites aan, dit tot grote vreugde van natuurfotografen die dikwijls vroeg uit de veren springen en 200km ver rijden om de vlinder te fotograferen. De zilveren maan staat op alle rode lijsten van België, in Vlaanderen zou hij zelfs uitgestorven zijn. De kleine parel-moervlinder staat op de Vlaamse rode lijst. Beide vlinders zijn parelmoervlinders en behoren tot de familie van de Nymphalidae. Het verschil zie je duidelijk aan de onder-kant van de vleugels. Deze zilveren maan kon ik fotograferen dankzij een enthousiaste natuurfotograaf uit de omgeving van Aalst die mij dit beestje toonde.
Kleine parelmoervlinder (Issoria lathonia)
Zilveren maan (Boloria selene)
Vliegen of niet vliegen
Al een paar uur probeerde ik, met dat prille beetje zon, mijn vleugels op te warmen. Zonder die warmte kon ik het wel vergeten om vandaag één vleugelslag te slaan. Ik had al enkele pogingen gedaan en uiteindelijk was ik beneden tussen het gras beland. Met mijn poten kon ik mij al redelijk vasthouden, maar die vleugels, dat lukte niet echt. Weg moest ik. Gisteren had ik al wat averij opgelopen; met mijn linker vleugel de bek van een andere vlieger geraakt. De zon begon wat feller te stralen en het lukte mij om mijn vleugels volledig te openen. Nog even snel in de lens kijken…
De kleine parelmoervlinder
