Vorige week trok ik naar het Hohnbachtal om voorjaarsbloeiers te fotograferen. De wilde narcissen stonden er verwelkt bij, té veel regen, té koud de afgelopen dagen. Tussen de modder en de kolkende beken begonnen de eerste bosanemonen hun kelkjes te openen.
Klik op foto om te vergroten.
Sinds enkele jaren hebben we in onze tuin welgeteld één appelboompje. Het betovert ons met zijn mooie bloesems en laat ons dromen dat elke bloem ooit een appel wordt…
In het voorjaar is het altijd opnieuw een plezier om langs kleine beekjes en in bossen te wandelen. De natuur ontwaakt in alle kleuren en geuren. Door een tip van een lieve vriendin kon ik op enkele honderd meters van mijn deur genieten van een tapijt van bosanemonen.
De sleedoorn (Prunus spinosa) is een 2 tot 6 m hoge struik uit de rozenfamilie. Ze groeit vooral langs bosranden en is een natuurlijke plant in de Benelux. Het hout is zeer hard. Sleedoorn bloeit in maart en april, voor de struik bladeren heeft. De sleepruimen zijn zeer wrang van smaak en worden pas genietbaar als het gevroren heeft. De struik heeft een bijzondere natuurwaarde. De doornige takken bieden een geschikte broedplaats voor zangvogels. De bloeiende sleedoorn is een trekpleister voor bijen, zweefvliegen en dagvlinders.
De vingerhelmbloem (Corydalis solida) is een plant uit de papaverfamilie. Ze is ook wel bekend als vogeltje-op-de-kruk en voorjaarshelmbloem. De bloeitijd is maart tot begin mei. Op een rechte, onvertakte stengel die een hoogte bereikt van 10 tot 20 cm, uitzonderlijk tot 30 cm, staan de bloemen. De druifachtige bloeiwijze kan tot vijftien dicht tegen elkaar dringende bloemen dragen. In België is ze vrij zeldzaam in het Maasgebied, de Ardennen en de Leemstreek.
De bosanemoon (Anemone nemorosa) is een typische voorjaarsbloeier en kan een hoogte bereiken van 11 tot 25 centimeter. Ze groeit veelal in groepen en elke plant heeft drie hoogtebladeren op de bloemstengel met normaal één witte bloem, zelden twee. De half knikkende tot rechtopstaande bloem is vaak iets roze of paars aan de onderkant en is 2 à 4 cm groot. Het bosanemoontje bloeit tussen maart en april/mei.
De komende tijd is de tuin en mijn directe omgeving hét doel van mijn fototochten. De beperking die covid-19 ons oplegt, doet mij met andere ogen rondkijken. Iedere dag merk ik dat de lente in het land is en de tuin echt tot leven komt. ’s Morgens in het nog frisse groen, dauwdruppels op bloemen, dauwdruppels die dauwdruppels weerspiegelen…
De helleborus niger was in onze tuin op alle plaatsen uitgebloeid. Zoals dat in de natuur soms gangbaar is, bloeit er sinds eergisteren een achterblijvertje. Concurrentie heeft het niet en stralend geniet het van een frisse voorjaarszon. Deze plant bloeit wit of roze dus denk je: waarom helleborus niger?? Het venijn zit hem in het staartje, of beter gezegd in de wortels en de rhizoom. Die zijn zwart. Alsof ik eerst naar de wortels van de plant graaf om de juiste benaming te kennen. Botanici doen dit blijkbaar wel.
De weinige nog resterende sneeuwklokjes krullen hun blaadjes en zeggen adieu voor ze definitief verwelken.
Op een zonnige dag kondigt de vrouwelijke bloeiwijze van de hazelaar bescheiden de lente aan en laat ons hopen op meer.
Katjes zonder handschoenen aanpakken? Ja, dat lukt best met wilgenkatjes. Ze bloeien voor korte tijd en kondigen ook een beetje de lente aan, samen met de narcissen, het speenkruid en het bosanemoontje. Bij de minste regen laten ze hun meeldraden hangen en is het voorbij met de pret. Dan verliezen ze hun schoonheid. Aangezien de meeldraden niet beschermd zijn door bloemblaadjes blijven ze er verlept bijhangen. En een meeldraadhaardroger heb ik nog niet gezien. Misschien een bijkomende job voor de rondvliegende hommels en bijen?
Ieder jaar opnieuw is het Hohnbachtal een bloementapijt van wilde narcissen. En terwijl iedereen zich vergaapt aan de gele pracht reiken de bosanemoontjes langzaam maar zeker hun wit kopje naar de prille voorjaarszon. Hier en daar komen de bladeren van de mannelijke orchis en de purperorchis boven en eind april begin mei staan de orchideeën volop in bloei. Soms wil een langpotig insekt ook wel mee op de foto.
Je denkt, ha daar is de lente! De zon schijnt, een blauwe lucht en een fris briesje. In de zon en uit de wind was het leven gisteren best te genieten.
En zie, exact in de midden van ons grasperk – gazon durf ik het niet te noemen, allerlei plantjes staan daarvoor in de weg – ligt een halve vrucht van de esdoorn. Fel beschadigd door weer en wind waait hij heen en weer. Vergane glorie.
Plat op mijn buik, fototoestel op de rijstzak en met een 180mm makroobjektief lukt het mij met het nodige geduld, om de samara op mijn geheugenkaart vast te leggen.
VAN KLEIN EN GROOT 