Op alle weer apps stond duidelijk: bij zonsopgang nevel. Dat betekende voor mij fotomateriaal klaarzetten en om 5u het bed uit. Op weg naar de Brunsummer Heide hield ik de lucht regelmatig in het oog, ik wilde niet te laat zijn. Het was niet de eerste keer dat ik hier naartoe reed, dus wist ik wáár ik de opkomende zon wou fotograferen. Het heuvelige landschap heeft zo zijn voordelen en alles stond tijdig klaar om de zonsopkomst vast te leggen. Het lichtspel tussen zon en nevel vond ik boeiend.
Het is niet makkelijk om de boomkikker te vinden. In heel Vlaanderen zouden er nog 4 leefgebieden zijn, met een voorkeur voor Limburg. Hij, of beter gezegd: zij, is met haar maximale lengte van 4,5 cm nog steeds een klein ding. Mannetjes halen 3 à 4 cm. Met hun hechtschijven klampen ze zich vast aan de blaadjes van bomen en struiken. Ze leven in vochtige gebieden en zoals vele van mijn soortgenoten houden ze ervan om zich uren te zonnen. Wordt het té heet, dan wippen ze snel in het water. Dat doen wij toch ook, of?
VAN KLEIN EN GROOT 