De purperreiger (Ardea purpurea) had ik tot voor kort nog nooit in levenden lijve gezien. Via de sociale tamtam kreeg ik de tip dat een jongdier de Eijsder Beemden (Nederlands Limburg) als tijdelijke verblijfplaats had gekozen. Het jonge dier bleef urenlang op zijn takje zitten en verroerde zich amper. En toen strekte het nieuwsgierig zijn nek en vloog weg.
Sinds enkele dagen schildert de natuur alle tinten grijs. Een beetje kleur kan dus geen kwaad.
Toen ik in augustus de zonsopgang op de Brunsummerheide fotografeerde (zie bericht Zonsopgang op de heide van 13 september), ging ik op zoek naar zonnedauw. Verder naar beneden en voorbij het witte zand ligt de bron van de Roode Beek. Het is een moerassig stukje natuur en wie goed kijkt vindt hier zonnedauw.
Zonnedauw is een geslacht van vleesetende planten in de Zonnedauwfamilie (Droseraceae) en telt rond de tweehonderd soorten. De botanische naam Drosera is afgeleid van het Oudgrieks δρόσος (drosos) = dauw. De zonnedauw lokt, vangt en verteert insecten door een glinsterende, kleverige substantie aan diens tentakeltjes. De prooi dient om de plant te voorzien van voedingsstoffen die vrijwel afwezig zijn in de bodem waar de planten leven. De meeste zonnedauwsoorten leven in moerasachtige gebieden, maar er zijn uitzonderingen in uiterst droge gebieden. (bron Wikipedia)
Op alle weer apps stond duidelijk: bij zonsopgang nevel. Dat betekende voor mij fotomateriaal klaarzetten en om 5u het bed uit. Op weg naar de Brunsummer Heide hield ik de lucht regelmatig in het oog, ik wilde niet te laat zijn. Het was niet de eerste keer dat ik hier naartoe reed, dus wist ik wáár ik de opkomende zon wou fotograferen. Het heuvelige landschap heeft zo zijn voordelen en alles stond tijdig klaar om de zonsopkomst vast te leggen. Het lichtspel tussen zon en nevel vond ik boeiend.
VAN KLEIN EN GROOT 