Ieder jaar opnieuw is het Hohnbachtal een bloementapijt van wilde narcissen. En terwijl iedereen zich vergaapt aan de gele pracht reiken de bosanemoontjes langzaam maar zeker hun wit kopje naar de prille voorjaarszon. Hier en daar komen de bladeren van de mannelijke orchis en de purperorchis boven en eind april begin mei staan de orchideeën volop in bloei. Soms wil een langpotig insekt ook wel mee op de foto.
Daar zat ze dan, de wants, op het steeltje achter de graspluis. Meestal zitten ze op de door onkruid overwoekerde weide, naast het dorpsschooltje. Maar dit jaar was er geen wants te bespeuren. Meerdere malen per dag lopen we aan de weide voorbij, telkens als we van of naar het dorp gaan. Maar nu, niets! Ik had langzaamaan de hoop opgegeven nog wantsen te vinden. En daar, op een grasstengel aan de witgekalkte muur van de oude Katerina zat er dan tóch een wants. Zoals ze daar zat was het evenwel onmogelijk een goede foto te nemen. Pech! Dan maar wachten en hopen. Die diertjes verplaatsen zich af en toe, traag, ze zijn niet gehaast. Drie dagen heb ik ze telkens weer opgezocht tot de wants er eindelijk genoeg van had op de achtergrond te spelen. Ze klampte zich vast aan de graspluis. Het was nu of nooit!
Kamera Nikon D800 – Objectief Sigma Macro HSM 180mm f3,5 – ISO 200, f8, 1/250 sec bel.korr.+0,33LW,MUP, hoekzoeker, IR ontspanner, statief Manfrotto 055 pro
Gefotografeerd in 2012. Kamera Nikon D200 – Objectief Sigma Macro HSM 180mm f3,5 ,ISO 320, f13, 1/80 sec, MUP, hoekzoeker, draadontspanner, statief Manfrotto 055 pro
VAN KLEIN EN GROOT 