Een kille, druilerige oktoberdag, zoals zovelen in een dozijn. Af en toe hield het op met druppelen. Van zo’n tussen de spatjes lopen maakte ik gebruik om toch maar een frisse neus te halen in onze tuin – groot is hij niet, iets breder en langer dan een voorschoot. Net de tijd had ik om eens diep adem te halen en toen begon dat kleine gieterke terug met de aarde te besproeien. Met een hink-stap-sprong sprintte ik naar binnen. En kijk, wat was dat? Had ik het goed gezien? Daar groeide iets! Warempel, een klitse kleine paddestoel. Mijn stap heb ik gemist.