Het was al verschillende dagen en nachten heel warm en dus had ik mij voorbereid op een verdroogde natuur. Op de mijnsite van het natuurreservaat in Plombières overheerste een bruingele kleur met hier en daar nog een bloem die de hitte trotseerde. Dicht bij de oude Geul en aan de putten lag er toch een beetje dauw op de planten. Een vogel had een pluimpje verloren en de zaadbol van de paardenbloem wachtte op de zon om zijn zaadjes te verspreiden.
De kleine parelmoervlinder (Issoria lathonia) is vrij zeldzaam in België. Op de zinksites in het oosten van het land, komt deze vlinder nog voor ook al was hij dit jaar weinig aanwezig. Zijn naam heeft hij te danken aan de parelmoervlekken op de onderzijde van de vleugels. Het zinkviooltje is de voedselplant voor de rupsen. Van april tot oktober, uitzonderlijk tot november, vliegen drie generaties vlinders. Het is een schuwe en zeer snelle vlinder en ’s morgens bij dauw het makkelijkst te fotograferen. In Wallonië is hij beschermd.
(Vrij vertaald uit ‘Faune et Flore des sites calaminaires de l’Est de la Belgique’ van Luc Patureau)
VAN KLEIN EN GROOT 