De purperreiger (Ardea purpurea) had ik tot voor kort nog nooit in levenden lijve gezien. Via de sociale tamtam kreeg ik de tip dat een jongdier de Eijsder Beemden (Nederlands Limburg) als tijdelijke verblijfplaats had gekozen. Het jonge dier bleef urenlang op zijn takje zitten en verroerde zich amper. En toen strekte het nieuwsgierig zijn nek en vloog weg.
In het voorjaar gaan watervogels nogal makkelijk op de vuist met indringers. Territorium afbaken, heet dit. De paartjes zijn al gevormd en pottenkijkers of opdringerige individuen zijn niet gewenst. Een boks partijtje onder meerkoeten, elkaar kopje onderduwen, een grote bek opzetten… soms lijkt het wel een echte veldslag. De verliezer verkiest met kwieke vleugelslagen het ruime sop.
Waterhoentjes zijn donker van kleur met een rode snavel en een rode bles op het voorhoofd. De punt van de snavel is geel van kleur. Op de flanken hebben ze witte strepen. Mannetjes en vrouwtjes zien er ongeveer hetzelfde uit, met een klein verschil in lengte en gewicht. De lichaamslengte bedraagt 32 tot 35 cm en het gewicht 175 tot 500 gram.
De grote Canadese Gans behoort tot de familie van de eendachtigen. In België wordt de Canadese gans al sinds de 19de eeuw als parkvogel gehouden. Ze wordt in Vlaanderen als een exoot aanzien.
Het resultaat mag er zijn! De fiere ouders presenteren hun nageslacht. Het zijn er vier geworden. Moeder en vader fuut hebben het niet voor de boeg. Hun kroost rijdt gratis mee op de rug, verborgen tussen hun veren. En als dat te lastig wordt, dan schud je de kleine futen gewoon in het water. Naast de partner met de jongen op de rug, moet het kleine grut óók gevoed worden. Dat betekent werk aan de winkel.
Dubbelklik om te vergroten.
Futen beginnen soms al met de paarvorming in december. Van maart tot juni kan men hun indrukwekkende balts observeren: het kopschudden met opgezette kraag, met gestrekte hals naar elkaar toe zwemmen, nestmateriaal presenteren… Het hoogtepunt van de balts is echter wanneer de 2 futen in de zogenaamde pinguïn houding over het water lopen.
Deze 2 futen had ik al een tijdje in de gaten. Het nest was klaar, de paring kon beginnen.Het wijfje ging plat op het nest liggen en riep naar het mannetje dat snel tot de paring overging. Dit werd verschillende keren herhaald. En nu maar hopen dat er duchtig gebroed wordt en er binnen maximum 25 dagen jongen zijn.
Dubbelklik om te vergroten – doppelklick zum vergrößern – double-click to enlarge.
Ik loop een beetje achter op de vrieskou van twee weken geleden. Maar ik had tijd nodig om op te warmen, weer gevoel in mijn vingers te krijgen en foto’s te selecteren. Toen ik die vrijdagmorgen vertrok was het -10°, een bijtende ijzige wind en de motor van de auto had geen zin om snel aan te slaan. De Eijsdener Beemden lagen voor een groot stuk dichtgevroren. De meeste zangvogels zaten op de grond, ééntje had trek om een beetje rond te vliegen, grotere watervogels bleven zoveel mogelijk verdekt, té koud.
Het nieuws had zich onder natuurfotografen als een lopend vuurtje rondgesproken: er was in Oost-Maarland een visarend (Pandion haliaetus) gesignaleerd. Enkele jaren geleden had ik een zeer onduidelijke staart gefotografeerd en hoopte deze keer met iets betere foto’s terug te keren. De meeste tijd zat de vogel hoog in de boom, speurde het water af naar buit, dook pijlsnel het water in en vloog dan weg, meestal zonder buit. Maar soms had hij wél beet! Klikken om foto’s te vergroten.
De aalscholver (Phalacrocorax carbo) is een vrij grote vogel, 80 tot 100 cm, met een spanwijdte van 130 tot 160 cm. Ze vissen meestal samen en ‘s avonds troepen ze bijeen, is toch gezelliger. Reigers zijn dikwijls hun beste buren. De vogel is vrijwel geheel zwart, en heeft een klep van een bek met een haakvormige punt, zo kan hij beter de visjes vasthouden. Tussen zijn voortenen zitten zwemvliezen en hij duikt om zijn vis te vangen. Je vindt hem dikwijls aan grote plassen waar hij met uitgespreide vleugels op een paaltje zit om zijn verenkleed te laten drogen. Dubbelklik op de foto’s om te vergroten.
Knobbelzwanen (Cygnus olor) zijn majestueuze vogels die tot de eendachtigen behoren. Het zijn grote vogels tussen 124-160 cm en kunnen een vleugelspanwijdte bereiken van 208 tot 240 cm. Het zijn pure vegetariërs. In het water gebruikt de zwaan zijn lange hals om waterplanten uit de bodem te trekken. De knobbelzwaan is wit met een oranjerode snavel. De kop en hals hebben een lichtgele schijn. De onbevederde huid aan de snavelwortel en om het oog, onder de voorhoofdsknobbel, is zwart. Ook de poten zijn zwart. De knobbel is bij de mannetjes iets groter en vrouwtjes zijn kleiner van gestalte. Verder zijn er weinig verschillen. Sierlijk vliegen ze weg, maar eens in de vlucht hoor je heel duidelijk hun vleugels slaan.
Het is een plezier om kleine eendjes in actie te zien. Net uit het ei en voorzien van de nodige pluimen lijken het echte waterratten. Ik bedoel maar, schrik voor water hebben ze niet. Ze draaien rondjes, doen aan pootje rek en strek, duiken weg – ik heb daar veel zwemlessen over gedaan om dát te kunnen – en plots zijn ze er weer. Onbezorgd, onbekommerd, heerlijk.
Waarom de blauwe reiger als blauwe reiger gekend is, mag joost weten. Voor mij ziet het dier er eerder appelblauw-sigaregrijs uit dan blauw. Zoals alle dieren heeft dit beestje ook een Latijnse naam: Ardea Cinerea en laat dat cinerea nu – volgens Wiktionary – meer te maken hebben met as dan met blauw. Ook bij de grote zilverreiger (Egretta Alba) word je om de tuin geleid. Van zilver is de vogel helemaal niet. In dat geval was hij al lang uitgestorven, maar wit, zelfs verblindend wit, is hij zeker. En dat zegt ook alba – weerom volgens Wiktionary. Maar alle gekheid op een stokje, die blauwe jongens slepen serieuze stokken aan om hun nest te bouwen!
VAN KLEIN EN GROOT 